Met Schots bloed zou je toch verwachten dat ik toch enigzins geschikt ben voor een potje pool. Helaas is dit niet het geval. M'n vader, m'n zwager, m'n neven: ze kunnen het allemaal redelijk goed. Ik moet blij zijn als ik de witte bal niet pot. Desondanks vind ik het toch een leuk spelletje (want laten we eerlijk zijn, het is geen sport!).
De laatste tijd duik ik wat vaker de poolhal in, zoals op deze vrijdag. M'n date was afgezegd, dus ik had een behoorlijke "Men are bastards!" dag. Frisofeest was dus ook niet een optie. Maar een hele goede vriend wist me weer op te vrolijken, door me uit te nodigen voor een paar potjes potten.
De atmosfeer in een snookerhall is lekker traditioneel: donker, rokerig en in de afgelopen 50 jaar amper veranderd. Dit mag wat mij betreft zo blijven.
Na een heel mooi, redelijk gelijkopgaand eerste rondje, ging mijn speelvaardigheid al snel achteruit. Bier helpt dan niet meer. Je denk dan alleen dat je beter kan spelen. Maar "Lady Luck was smiling on me". Ondanks het feit dat ik m'n ballen niet daar kon krijgen, waar ik ze wilde, heb ik uiteindelijk toch met 3-2 gewonnen. Het helpt in dit soort sporten als je medespeler ook geen geluk heeft.
3 comments:
Is het nog niet in je opgekomen dat je tegenspeler je misschien heeft laten winnen? Kon je wel een beetje gebruiken, zo te horen.
Wat Peer zegt. Iemand die je laat winnen op je baaldag; dat is pas een echt goede vriend!
@steve en Peer: Hij is wel een hele goede vriend, maar winnen is voor hem toch net iets belangrijker.
Post a Comment