Het einde van het jaar en het einde van m'n 20er jaren, de laatste dag dat ik me bij de groep twintig plussers mag tellen. De ijdele "ik" kijkt hier nu al twee jaar met tegenzin naar uit. Maar vandaag heb ik besloten om niet te treuren om wat ik niet meer ben. Vandaag ga ik vieren wie ik ben geweest.
Wie ben ik geweest de afgelopen 30 jaar?
Ik was een kind, jong en onschuldig, stil en verlegen, blij en een beetje anders. Ik was een voetballer, een jongetje die alleen helemaal tevreden kon zijn.
Ik was een tiener, jong en onschuldig, nog stiller en nog meer verlegen, ik voelde me helemaal anders, niet zo vaak blij en redelijk boos op de wereld. Ik was een homo in de kast.
Ik was een student, nog steeds jong en onschuldig, ontzettend blij, minder verlegen en veeeel minder stil. Ik was creatief en veelzijdig, ik zou alles gaan doen en wel meteen. Ik was nog steeds een homo in de kast.
Ik was een jonge twintiger, niet meer zo jong, maar nog steeds te onschuldig, weer heel verlegen en nog steeds een beetje apart. Ik had vrienden en een leuke baan, maar nog wel een beetje alleen. En ja hoor, ik was nog steeds een homo in de kast.
Ik was (en ben nog heel even) een late twintiger, niet meer zo jong en zeker niet meer zo onschuldig. Ik was een zwemmer en een shopper, een drinker en eter. Ik was een ho
mo uit de kast. Ik had goede vrienden en lieve mensen om me heen. Wat wordt ik nu? Er kan nog zo veel gebeuren. Ik wordt een boxer en een huiseigenaar, ik wordt een schrijver en een reizer. Ik wordt geliefd en bemind. Ik leer de piano spelen, ik wordt een flirt, ik wordt grijzer en wijzer.
Wie ik ook was en wie ik ook wordt, ik blijf Tony
