Madama Butterfly - Het Muziektheater Amsterdam

Ik ben zelden zo bewogen.
GEWOON PRACHTIG.

Another brick in the Wall

Anderhalve week geleden heb ik braaf m'n eerste tekeningen naar de aannemer gestuurd. Ik heb namelijk technische goedkeur nodig om verder te kunnen met de keukenboer, de badboer, de electriciteitsboer en de tegelboer. Ik wacht...en wacht...en wacht..., maar geduld is niet één van mijn voornaamste eigenschappen (vreemd voor iemand die een huis koopt, dat bijna twee jaar later pas wordt opgeleverd).

Uiteindelijk heb ik dan toch maar weer een mailtje gewaagd en dit keer ook mijn telefoonnummer toegevoegd. Ik kreeg gelijk antwoord op mijn vragen, maar echt blij werd ik er niet van:

"Ja, je kan misschien de gietvloer ook in de badkamer laten doorlopen en we zijn op zoek naar een partij, die dat voor alle gegadigden kan doen" (m.a.w. ik weet dus nog steeds niets zeker).

"Ja, de muren moeten idd 100 mm worden en niet de 150 mm, die we oorspronkelijk hebben besproken." (m.a.w. ik moet weer een hele zondagmiddag verbrassen aan het aanpassen van mijn ontwerp)

"Ja, er moet idd een voorzetwand in de douche en het toilet komen." (m.a.w ik moet mijn ontwerp nog meer aanpassen en ik heb mijn hele ontwerp gebaseerd op de toezegging dat dit niet nodig was. Ik had een compleet andere indeling kunnen hanteren. Nu te laat).

"Ja, je moet zelf alles overleggen met de electriciteitsboer, en de keukenboer, de badboer en de tegelboer."(maar die zitten allemaal te wachten op de aannemer, die me vervolgens weer doorstuurt naar de electriciteitsboer, de keukenboer, de badboer en de tegelboer....zucht).

En ik maar denken, dat ik al over de kussens, de kleur van de muren en de lamellen mocht nadenken. Soms lijkt het allemaal een beetje te veel gevraagd.

Bad Mood, Good Food

Ik weet niet waarom, maar ik ben al de afgelopen dagen een beetje "grumpy" geweest. Gewoon nors, niet echt blij (ondanks het fantastische weer), ontevreden, boos en gefrustreerd.

Shoppen, daar wordt ik altijd wel weer vrolijk van (dat en konijntjes), maar m'n budget heeft me van mijn illusies afgeholpen. Ik zal nog zeker een weekje tevreden moeten zijn met m'n huidige garderobe en schoenenverzameling (* zucht *).

Gelukkig heb ik vrijdag even lekker met wat vrienden kunnen praten. Misery loves company. Ik heb me wel beperkt tot telefonisch contact. Ik ken mezelf te goed, om te weten dat als ik in zo'n bui ben, het beter is om me ver van andere mensen te houden. I'm like a pestulant, black cloud.

Als ik niet mag shoppen en de konijntjes blijven weg, dan grijp ik naar m'n laatste redmiddel: eten. Niet eten in de zin van "mezelf vol proppen", maar wel een dagje lekker boodschappen doen en dan bedoel ik niet alleen bij de Jan Linders. De oude kookboeken uit te kast trekken en lekkere hapjes en gerechten maken. Heerlijk. Helaas heb ik nu veel te veel eten in huis. Verhongeren zal ik in elk geval niet.

Ik baal wel van deze buien, maar ik ben ook wel blij dat ik al mijn emoties voor de volle 100% ervaar en deze niet ontken. Ben ik manisch? Nee.....maar misschien een borderline geval.